خانه جدید

یک هفته از آمدن به خونه جدید میگذره، هنوز کاملا به اینجا عادت نکرم ولی اینجا رو دوست دارم. رایان دو هفته است که به مهد جدید میره، من هم نگران عادت کردنش به محل جدید و هزارتا نگرانی دیگه. اینجا رو خیلی اتفاقی پیدا کردم. به خونه نزدیک بود، صبحها شیش و نیم شروع میشه که با توجه به دور شدنمون از دانشگاه، این یک ساعت اضافه خیلی کمک میکنه و اینکه همه وعده های غذا و اسنک رو خودشون سرو میکنن و لازم نیست که شبها نگران غذای فردای رایان باشم. مهد بسیار تمیزی بود و زمین بازی بزرگی هم داشت. از معلمشون هم خوشم اومد و با توجه به همه اینها، اشکالاتی مثل نداشتن سالن رو بسته برای بازی و نداشتن کلاس موسیقی رو ندیده گرفتم و اینجا رو انتخاب کردم

حالا که دو هفته گذشته، احساس میکنم اشتباه کردم. دلایلم: رایان به هیچ صورتی حاضر نیست در مورد مدرسه هیچ حرفی بزنه و این همون رایانیه که بدون توقف از مدرسه و دوستاش حرف میزد. معلمشون رفتار گرمی نداره و انگار فقط مشغول انجام وظایفشه و از اون گپ زدنهای صبحگاهی با معلمها توی مدرسه قبلی خبری نیست. دو بار که دنبالش رفتم من رو از پنجره دیده بودن و رایان رو آوردن جلوی در کلاس ، توی مدرسه قبلی دقایقی با رایان  میگذروندم قبل از بیرون اومدن از کلاس. و اینکه رایان که قبلا باید با زور و دعوا میاوردیش خونه حالا با سرعت سعی داره از مدرسه بیاد بیرون. شاید همه اینها ساخته ذهن نگران من باشه ولی به هر حال من خوشحال نیستم