جلسه اولیا و مربیان

امروز برای اولین بار در زندگیم به عنوان ولی رفتم مهدکودک رایان جلسه، البته این جلسه برخلاف جلساتی که توی مدارس بچگی ما با هدف بالا بردن بودجه مدرسه برپا میشد، واقعی بود، بین مربی ها و تک تک والدین جداگانه با وقت قبلی با هدف صحبت کردن در مورد بچه ها و رفتارشون و پیشرفتشون توی مهد. دارسل ( مربی رایان) گفت که از رایان راضی هستند، گفت قبل از خواب توی تختش با خودش فارسی حرف میزنه و در طول روزاگر فارسی حرف بزنه بهش میگن چی؟ ما متوجه نمیشیم چی میگی و رایان هم به انگلیسی میپرسه این چیه؟ وبعد اون کلمه را در حالی که قاه قاه میخنده تکرار میکنه

گفت که توی گروه های پنج نفره دور دو میز جداگانه غذا میخورند و اگر اشتباهی رایان رو پشت میز دیگر بنشانند اعتراض میکنه و میره جاشو نشون میده و میگه رایان اینجا، اینجا مال رایانه

گفت که دوست نداره خودش کفشش یا لباسشو تنش کنه و حتی تلاشی هم نمیکنه، از خواب که بیدار میشه کفشهاشو نشون میده و پشت سر هم میگه کفش، هر چقدر بهش میگن پات کن توجهی نمی کنه و باز هم میگه کفش. کمکی هم به بالا کشیدن زیپ کاپشن همکلاسیهاش نمیکنه و کاپشن خودش رو هم تنش نمیکنه. به دارسل گفتم تا به حال ما ازش نخواستیم لباسشو تنش کنه یعنی نمیدونستیم یک بچه زیر دوسال توانایی این کار رو داره

اسم یکی از همکلاسیهاش سام است، رایان صداش میکنه

SAM THE MAN!!

از کجا این اسم رو آورده هیچ کس نمیدونه. و اینکه دوتا از همکلاسیهای دخترش رو خیلی دوست داره، رزی و ماری، و وقتی میبینتشون موهاشونو نوازش میکنه

در کل به نظر من این گونه جلسات خیلی مفیده ولی مبین معتقده همه این حرفها رو میتونستند وقتهایی که برای گذاشتن و یا بردن رایان میرویم بگویند و نیازی به جلسه جدا نبود، که البته من قبول ندارم