نمیدانم عنوان این پست را چه بگذارم. آمده ام که بگویم غمگینم. غمگینم برای آنچه بر این خانواده رفت .آخرین تصویری که در ذهن دارم از او روزی است که در دانشگاه به او لوح تقدیر دادند در میان هیجان و تشویق صدها دانشجوی پلی تکنیکی و بعد از آن هر آنچه بر او رفت ناروا بود، به زندانش انداختند و بد کردند چون گذشته با او. صدای تشویق آن روز ترساندشان. او را در حیاط خوابگاه دانشگاه تهران هم به یاد می آورم، وقتی آمده بود که دانشجویان را به آرامش فرا بخواند، زیرا که میشناخت این نامردمان را و میدانست که این هیجان به سود ما نیست، ولی ما مزدورش خواندیم و راندیمش

نمی توانم باور کنم آنچه را که امروز در مراسم تدفینش در لواسان گذشت، نمی توانم باور کنم مرگ دختر را در مراسم تدفین پدر. آنچه را که نمیفهمم این است: حیوانیت تا کجا؟ برای چه؟

هاله در مصاحبه اش ساعاتی قبل از مرگش گفت که پیام پدرم به مردم این است: ما انتقام نمی گیریم از آنهایی که به ما بد کرده اند، ما مبارزه میکنیم تا تغییر دهیم