آلاسکا

ماجرا از آنجا شروع شد که یکی از هم دانشگاهیها و همنوردان قدیم که در اروپا مشغول به تحصیل است عکسی گذاشت در فیسبوک از یکی از سفرهایش. عکس روی بالکن یک خانه روستایی چوبی گرفته شده بود با منظره کوههای برفی در دوردست. با دیدن عکس احساس دلتنگی کردم، ولع تنفس هوای کوهستان،تماشای منظره توچال از تهران، دماوند سفید پوش از جاده شمال و از همه بیشتر علم کوه از روی تراس پناهگاه سرچال. کامنتی نوشتم روی پست عکس:" خوش به حالت مرتضی، دوسالی است که کوه برفی ندیده ام

چند روز بعد به این فکر میکردم که چگونه جشن بگیریم چهارمین سالگرد ازدواجمان را، چگونه این روز را تبدیل به روزی مملو از شادی کنیم برای هردونفرمان. یادم آمد که اولین سالگرد ازدواجمان را روی قله توچال جشن گرفتیم، ولی این بار با صعودی متفاوت با همیشه. با تله کابین تا هتل توچال، گذراندن شب در هتل، یک شام مفصل ، ارتفاع زدگی!!! و صبح روز بعد صعود به توچال، سفری خاطره انگیز. همین است، باید برویم به کوهستان، کوههای برفی، هیچ چیزی نمی تواند بیش از این شادمان کند

در اینترنت جستجو کردم، ساعتها و ساعتها. میدانید بلند ترین قله امریکای شمالی کجاست و چه نام دارد؟ دنالی، 6194 متر، آلاسکا، قطب شمال. یادم آمد فیلمی را که چند هفته پیش دیده بودیم در باره پسری که بعد از اتمام کالج، سرخورده از خانواده به طبیعت پناه میبرد، تنهای تنها، با آرزوی رسیدن به آلاسکا. به آلاسکا میرسد و یک سال را تنها در جنگل سپری میکند و بعد هنگامی که تصمیم میگیرد بازگردد رودخانه یخ زده ای را که هنگام آمدن از آن گذشته، رودی خروشان وغیر قابل گذر می یابد. میترسد، نا امید میشود، پشیمان میشود و سرانجام در اثر مریضی و گرسنگی میمیرد. آخر فیلم فهمیدم که داستان فیلم واقعی و از روی دفتر خاطرات پسری ساخته شده است که شکارچیان تنها چند هفته پس از مرگش در جنگلهای آلاسکا یافته بودنش. پس از دیدن فیلم، آلاسکا برایم مفهوم و معنایی خاص پیدا کرد .

در سایت پارک ملی دنالی که فقط 100 مایل با پرجمعیت ترین شهر جنوب آلاسکا فاصله دارد خواندم که احتمال رویارویی گردشگران با انواع حیوانات وحشی مانند گرگ و خرس در پارک بسیار زیاد است. لینکهای مربوط به اطلاعات مورد استفاده برای کوهنوردانی که قصد صعود به دنالی را دارند دنبال کردم، اطلاعات مورد نیاز برای شکارچیان، قایقرانان و مطمئن شدم

آلاسکا باید برویم به آلاسکا

با فکر کردن به آلاسکا لبریز از شادی و هیجان میشوم، شاید نزدیک نباشد زمان رفتن، شاید باید برای جشن سالگرد ازدواجمان به یکی از قله های 300 متری ساحل شرقی آمریکا بسنده کنیم و افسوس بخوریم که چرا قدر توچال 3900 متری را در شهر خودمان یا دماوند 5700 متری را در کشور خودمان بیشتر ندانستیم. ولی خوشحالم از داشتن تمنایی جدید در ذهنم که دست نیافتنی نیست، هر چه باشد آلاسکا یکی از ایالتهای آمریکاست و این رفتن به آنجا را برای ما امکانپذیر تر میکند از رفتن به ایران