هاروارد

در سفر اخیرمان به بوستون سری به دانشگاه هاروارد زدیم. حیاط دانشگاه محوطه چمنکاری شده ایست که از اطراف با ساختمانهای قدیمی و به رنگ آجرمحصور شده. نمیدانم چه چیزی در این فضا اینقدر تاثیرگذار بود که دلم میخواست روزی رایان را ببینم که از میان این درختان در حالی که کتابی به دست دارد به سمت دانشکده اش برود و البته دانشکده حقوق. آرزویم را بلند گفتم و مبین شنید. گفت میدانستم از آن دسته مادرها هستی که کلی آرزو برای بچه هایشان دارند و آنها را به سمت آرزوهای خود سوق می دهند. خواسته جدیدم برای پسرم این بود: امیدوارم اگر وارد شدن به هاروارد آرزویت بود، روزی اینجا ببینمت که با کتابی به دست به سمت کلاست میروی

سفر به رایان خوش گذشت. شبها تا نزدیک نیمه شب بیدار و مشغول دیدن تلویزیون آنهم برنامه های بزرگترها، خوابیدن بین مامان و بابا، غذا خوردن درحال دیدن تلویزیون واز همه مهمتر نرفتن به مهد کودک تغییراتی بود که رایان حتما متوجه آنها شده بود